Batinn blívur

Við hjónin áttum afskaplega ánægjulegan dag saman í gær og byrjuðum að lesa Innansveitarkroninu Laxness. Upphaflega ætlaði ég að lesa fáeina kafla en þegar upp var staðið vorum við komin inn í hálfa bókina.

Þetta er náttúrlega ótrúleg saga, stíllinn frábær og svo er þetta kraftaverkasaga um kirkjuna að Mosfelli sem stóð af sér allt niðurrif vegna þess að það var alltaf til a. m. k. einn maður sem ekki vildi láta rífa hana. Já, það er gott að lesa um kraftaverk þegar maður sjálfur hefur lifað eitt slíkt.

Nú er hún að kúra og síðan er planið að ganga út á stéttina fyrir utan hótelið á eftir. Hún var örlítið þreyttari í dag en í gær. Breytingarnar á umhverfi hafa tekið sinn toll eins og við mátti búast.

Eins og þið sjáið á myndinni sem ég tók þegar hún borðaði hádegisverð, á er skurðurinn allangur, eða frá hálsi niður á miðjan maga. Súez-skurðurinn verður nú hálfgerð smásmíði eftir að hafa séð þetta.

Óljós von undirritaðs að tekið hefði verið til hendi í konungshöllinni og dregið hefði verið úr siffonkjólakaupum reyndust á sandi byggðar. Ég var tilbúinn með bloggfærslu í gærmorgun en sú afturmjóa gafst upp á að koma henni yfir. Þá var plan B sett í gang sem er tölvupóstleiðin, en ekkert gekk þar heldur. Þá kom í ljós bilun í höfuðstöðvunum upp á Íslandi varðandi póstþjóninn okkar. Það tók lungað úr deginum að kippa því í liðinn og því var færsla gærdagsins óvenju seint á ferðinni.

Ég sendi svo allar myndir á sama tíma. Enn á eftir að skrifa bloggfærslur sem tengja saman allar myndirnar sem sendar voru í gær. Þær skila sér eftir hendinni.

Kveðja,
Ingi

PS.: Sérstakar kveðjur til Önnu Lindu fyrir dans og söng. Lokaatriðið í dansinum var mikilfenglegt.

Sagan af Adonis

Hér er lítil saga sem mig langar til að deila með ykkur.

S. l. miðvikudagskvöld var ég á leið frá Dísu út á hótel. Þegar ég var að fara út úr byggingunni hitti ég ungan mann, ráðvilltan á svip og með fangið fullt af rósum. Hann spurði mig hvort ég vissi hvar fæðingardeildin væri og svo heppilega vildi til að ég gat sagt honum það. Ég hafði orð á því hversu falleg blómin væru sem hann héldi á og hann sagi mér í óspurðum fréttum að konan hans hefði fætt þeim son fyrr um daginn.

Ég óskaði þeim til hamingju og í framhaldi skildu leiðir.

Tveim dögum seinna er ég á leið til Dísu og hvern haldið þið að ég rekist á annan en nýbakaðan föðurinn, ásamt eiginkonu og frænku. Hann þekkti mig strax og brosti feimnislega. Svo ég gekk yfir til þeira og kynnti mig og fékk að skoða sveininn unga. Þá kemur í ljós að það er búið að nefna hann og hann heitir hvorki meira né minna en Adonis, og væntalega nefndur eftir gríska guðinum.

Ég bað þau um að fá að taka mynd af fjölskyldunni því ég myndi líklega ekki upplifa það nema einu sinni á ævinni að fá að hitta Adonis sjálfan. Það var auðsótt. Sú mynd á að vera komin í albúmið.

Ekki veit ég hvaðan forfeður þessa unga fólks hafa komið, en hugsanlega gæti það hafa verið frá Sómalíu. Þar er að finna frítt fólk og þessi þrjú eru einstaklega glæsileg.

Ég þykist viss um að Adonis litli mun vaxa upp og verða fagur og fullgildur Norðmaður. Hann mun verða stoltur af sér og sínum og hafa nákvæmlega sömu möguleika og bleiknefjarnir sem byggt hafa þetta land í þúsund ár.

Ég nefni þetta vegna þess að hér er mikil umræða um innflytjendur meðal Norðmanna og sýnist sitt hverjum. Ég skynja þetta svo að innflytendur aðgreini sig með eftirfarandi hætti. Þeir sem koma til landsins og ætla að verða þarfir þegnar þess. Ég tel að foreldrar Adonis séu í þeim hópi. Þau tala norsku heyrði ég, við mig töluðu þau lítalausa ensku og sín á milli töluðu þau svo mál sem ég skildi ekki. Það að þau tala sitt móðurmál saman ætti að tryggja að Adonis kynnist því landi og þeirri menningu sem hann er kominn frá.

Síðan eru það þeir sem koma hingað, flytjast í aflokuð svæði og eru í litlum tengslum við norskan raunveruleika. Karlarnir læra einhverja norsku en konurnar enga. Erfiðleikarnir byrja svo fyrir alvöru þegar börn þessa fólks byrja skólagöngu sína og kunna enga norsku. Sjálfkrafa lenda þau aftast í röðinni óháð getu og gáfum og komast seint og illa frá þeim vandamálum.

Öll börn eiga að hafa sömu möguleika varðandi leik og þroska. Allir foreldrar eiga að tryggja að svo verði, sé því við komið.

Kveðja,
Ingi

Hamingja á hamingju ofan

Dagurinn í gær var mikill hamingjudagur og skiptist í raun í hamingju 1 og hamingju 2

HAMINGJA 1

Þegar ég kom til Dísu um eftirmiðdaginn í gær sagði hún mér að ákveðið hefði verið að útskrifa hana og hún væri klár að flytjast yfir á hótel. Hún var ánægð með þetta og að sjálfsögðu gilti það sama með mig. Ég stökk því yfir á hótel til að ná í nokkra hluti og kippti með í leiðinni hjólastól til að get ekið drottningunni minni með stæl til baka.

Ég hefði getað sleppt því.

Þegar hún var búin að kveðja alla innvirðulega sagðist hún nú ekki ætla að fara úr deildinni í hjólastól og því varð að samkomulagi að hún gengi fyrsta spölinn. Ekki þarf að orðlengja það að hún gekk alla leiðina og á tímabili var ég farinn að óttast að hún myndi keyra mig út úr byggingunni í hjólastól.

(Síðar í dag munu koma nokkrar myndir, m. a. af rallkappanum Arndísi keyrandi um á fjögurra gata spítthjólastól)

Klukkan sjö fórum við svo niður í matsal og snæddum þar. Eftir það má segja að þrekið hafi færst nær núllpunktinum. Hún var komin snemma í rúmið og svaf vel í nótt. Ég fór og náði í morgunverð fyrir hana sem hún borðaði með bestu lyst. Þegar þetta er skrifað er hún svifin inn í draumalandið.

HAMINGJA 2

er náttúrlega  útgáfa stórmyndarinnar "Dásamlega Dísa" sem mér barst ofan af Íslandi í gær. Ég var að vísu búinn að heyra af því frá leikstjóranum að von væri á myndinni með hraðpósti og beðinn um að snara póstmanninn um leið og hann kæmi í hús. Og allt gekk það eftir. Það var því með miklum spenningi að ég lét diskinn í Makkann. Og sjá. Myndin hófst eins og fyrir galdra.

Ég verð að segja ykkur eins og er að ég varð að breiða handþurrkur yfir lyklaborðið svo það rygðaði ekki því það komu fleiri en eitt tár í augnkrókana þegar ég horfði á myndina.

Þegar Dísa kom svo yfir á hótel var henni boðið í betri sæti og ég var búinn að taka frá handþurrkur fyrir hana. Enda er þetta fjögurra handþurrku mynd í bestu merkingu þess orðs og hún notaði þær allar.

Við hjónin vorum afar ánægð með frammistöðu leikaranna sem hver með sínum hætti túlkuðu þráðinn af snilld. Kjötbolluinnslag Sigurðar minnir mann t.d. á Orson Wells þegar honum tókst best upp.

En okkur finnst þó að þarna hafi ungur og upprennandi leikari unnið mikinn sigur.

Með einhverjum óskiljanlegum hætti tóst henni að túlka í einni setningu allt það sem ég og aðrir hafa verið að reyna að segja. Og gerði þetta án nokkurs hiks.

Þetta er að sjálfsögðu Sara Pálsdóttir, dóttir leikstjórans.

Leikstjóranum sjálfum ber að þakka sérstaklega, því ef hann hefði ekki haft trú á sögunni og handritinu, hefði myndin aldrei verið gerð. Ég hringdi í hann og þakkaði honum munnlega fyrir okkar hönd. Án þess að fara nánar út í það sannar þessi drengur enn og aftur, hvílíkur afburðmaður hann er.

Ykkur öllum sem tóku þátt, óendanlegar þakkir. Að fá þessa gjöf frá ykkur á þessum degi verður ekki til fjár metið.

Kveðja,
Ingi

PS.: Til ykkar sem ekki þekkja þá tók fjölskyldan okkar Arndísar megin sig til og gerði mynd þar sem allir sendu kveðjur, hver með sínum hætti. Þetta náði einnig til vinnufélaga Dísu.  Myndin var sett á disk að framleiðslu lokinni og send til okkar í einum grænum.

Nóttin var til fyrirmynda

Dísa mín svaf ágætlega í nótt og mókti þægilega þegar ég kom til hennar rúmlega hálf tíu. Við fórum svo í göngutúr um gangana eins og við gerum gjarnan meðan við ræðum landsins gagn og nauðsynjar. Við verðum að halda okkur innan ákveðins svæðis svo mælitækin sem fest eru á Dísu geti staðfest hvar hún er þá stundina.

Klukkan tólf átti svo að fara fram skoðun hjartalæknisins og frekari fínstilling á gangráð. Ég heyri betur hvernig það hefur gengið á eftir.

Annars er almennt farin að færast ró í beinin á undirrituðum. Ég vakna að öllu jöfnu um hálf sex leytið og er kominn niður í matsal uppúr kl. sjö. Þar er þá fáa að finna utan vansvefta foreldra með stýrur í augum og barn í vöggu. Litla krílið sýnir foreldrunum þá hugulsemi að láta af kjökrinu og er steinsofnað þegar hér er komið sögu.

Þa er hér einnig af og til hjúkrunarfólk sem er að koma af næturvöktum og ég vil kalla "Hetjur næturinnar" Það er að næra sig áður en það heldur heim á leið.

Nú, þegar ég kom svo upp á herbergi eftir morgunverðinn  sveif á mig slík syfja að ég áhvað að kasta mér smá stund. Munaði litlu að ég yrði af morgunheimsókninni, svo vel entist mér lúrinn.

Eki veit ég hvort leyniþjónustan er búin að lesa bloggið og Sonja í framhaldi sett stopp á siffonkjólakaup. Hvað sem því líður hefur verið óvenju góð færð fyrir bloggfærslur undanfarna tvo daga og þær runnið að mestu ljúflega á milli.

Myndir hef ég sent í tölvupósti og hefur það gengið án vandræða ef myndin hefur verið tekin með símanum mínum. Ef ég reyni hins vegar að senda myndir sömu leið sem hafa verið teknar með myndavél þá byrjar kvikindið að kúgast og gefst svo upp á öllu saman.

Þannig komust ekki tvær myndir til ykkar í gær. Fallega brosið hennar Dísu og stórmeistarinn Tómas. En þriðja myndin hafði það af, enda tekin á síma á sínum tíma. Sú mynd var tekin fyrir einhverjum misserum í Kaupmannahöfn, nánar tiltekið upp við vötnin. Við höfðum farið með Húgó Breka á barnatónleika og þá var Dísa fest á filmu á gleðistund.

Heyrumst síðar.

Kveðja,
Ingi

Frekari fréttir af bata

 
Nú er líða tekur á dag er allt með kyrrum kjörum hjá minni elskulegu konu. Henni líður vel, en viðurkennir að hún verði ekki róleg fyrr en komið er fram á miðjan dag á morgun. Ég er sama sinnis, en veit þó innst inni að stríðið er unnið.

Það var aðdáunarvert að sjá hvernig fólkið sem sá um aðgerðina kvaddi hana. Tómas strauk henni um kinn og hældi henni á hvert reipi. Skurðstofuhjúkrunarkonurnar struku henni og önnur þeirra, sem hefur verið okkur mikil stoð, kvaddi hana með sérstökum hætti eftir að við höfðum ekið henni saman inn á stofuna hennar. Hún tók um báðar hendurnar hennar og sagði við hana að hún væri búin að vera á þessu starfi í 30 ár og alltaf væri hún að læra eitthvað nýtt. Í dag hefði hún lært að sjúklingur getur verið erfiður (í óeiginlegri merkingu) þegar kemur að aðgerð, en á sama tíma sýnt ótrúlegan styrk meðan þau vinna verk sín.

"Ég mun ekki gleyma þér" sagði hún og faðmaði hana.

Ég hitti Tómas síðar um daginn og hann staðfesti að allt hefði gengið vel. Ákveðið hefur verið að hún yrði á spítalanum fram yfir helgi til að allt yrði algjörlega öruggt. Það gladdi Dísu og mig. Ég veit að hún vill hvergi annars staðar vera.

Eftir helgi skýrist svo hvað verður um heimfarardag.

Ég sendi þrjár mynd sem munu birtast eftir að þessi færsla er komin í loftið.

Ein af Dísu minni eftir að búið var að koma henni fyrir á stofunni eftir aðgerðina. Hún lumar á brosi til okkar þó dagurinn hafi verið erfiður.

Síðan mynd af Tómasi, þeim mikla snillingi sem framkvæmdi hjartaaðgerðirnar tvær. Á meðan á hjartaaðgerðinni stóð spurði Dísa:

"Tomas. In a scale of 1 to 10 how difficult is this operation" Og svarið var: "Around 6". Og stuttu seinna sagði hún:

"Thomas, this will be your masterpeace" Og hann svaraði af bragði: "Yes mam". Já einmitt. og þessar umræður voru í gangi á meðan hann var að þræða og festa.

Og síðasta myndin er náttúrlega dásamleg. Þarna er hún ástin mín, algjörlega ómótstæðileg hvenær sem er sólarhringsins.

Dagur er að kvöldi kominn. Eftir heimsóknina á eftir ætla ég að finna mér einhvern notalegan stað, fá mér kvöldverð, glas af víni, hugsa til hennar og ykkar allra og reyna að senda til baka eitthvað af þeim undursamlega vef sem þið hafið ofið í kringum okkur.

Kveðja,
Ingi.

Adgerdin gekk vel

Adgerdin gekk vel, en tok tvo tima i stad eins eins og upphaflega var aaetlad. Teim gekk ver ad festa virinn en reiknad hafdi verid med. En Tomas skurdlaeknir brosti sinu breidasta tegar henni var rullad ut ur skurdstofunni og setti tumalinn upp:

"Everything went well but your wife can be a very difficult lady. But one hell of a fighter"

Skrifa meira tegar eg er buinn ad heyra i Tomasi og hetjunni minni. Hun var agaetlega hress eftir adgerdina, en eg hvarf af vettvangi tar sem hjukrunarfraedingar voru farnir ad gera maelingar og setja upp naeringu i aed.

Kvedja,

Ingi

 

 

 

Í upphafi dagsins

Ég sit hér við gluggann á hótelherberginu og horfi á nóttina hörfa undan deginum sem hægt og sígandi mjakar sér upp á himininn. Íbúarnir sjálfir eru fæstir komnir á kreik, en þó má sjá eina og eina mannveru á stjái. Dagurinn ætlar að verða bjartur og fagur líkt og sú sem mér stendur næst.

Þeir sem hæst láta eru máfarnir, en þeir virðast hafa vaknað með mér. Lífsbaráttan á þeim bæ er hafin af fullum krafti.

Eftir tvo tíma hefst svo barátta Dísu minnar í þriðju og síðustu aðgerðinni hér í Osló. Veikindasaga hennar hefur verið þyrnum stráð og síðustu fimm árin reynst henni mjög erfið. Sex skurðaðgerðir hafa verið framkvæmdar á þeim tíma og enn er barist.

Karakter þeirra sem berjast á slíkum vígvöllum ræður þó miklu í bardaganum, jafnvel þó vopnin séu stundum frá þeim tekin þegar mest á reynir.  Eitt vopn er þó ekki hægt að taka frá þessari elsku, en það er hugrekkið og trúin á að allt fari vel að lokum.

Með þessu vopni hefur hún barist og oftar en ekki beitt af slíkri fimi að andstæðingurinn hefur þurft undan að láta, þrátt fyrir að hafa yfir að ráða vopnabúri sem gæti sigrað hvaða andstæðing sem væri.

Dagurinn í dag verður stríðsdagur. Það er þreytt en hugrökk manneskja sem mætir í það stríð og hún þekkir vígvöllinn líkt og hendurnar á sér. Það er hennar styrkur.

Við sem skipum bakvarðasveitina fylkjum okkur um stríðsmanninn okkar því við vitum öll að hún mun hafa sigur. Sigur sem felst m. a. í því að hún og andstæðingurinn munu semja um vopnahlé, því nú er nóg komið.

Framundan eru góðir tímar með vinum og ættingjum. Og í Kaupmannahöfn bíður lítill drengur, augasteinninn hennar ömmu sinnar eftir að hitta hana.

Já, það er margt yndislegt að lifa fyrir og við ætlum öll að taka þátt í því.

Heyrumst frekar seinna í dag.

Kveðja,
Ingi.

Kveðja frá Addý - lesist vel - hún skrifaði textann

Með góðlátlegu leyfi frá PR-manni mínum

Hér kemur smá innskot frá þeirri sem allt vesenið hefur staðið um.

Nú eru aðeins nokkrar klukkustundir þangað til vika er liðin frá "stóra skellinum" og ég hef ekki haft tækifæri til að lesa bloggfærslurnar hans Inga míns né kveðjurnar frá ykkur. Bíð ekki í það táraflóð.

En annars hafa bara tveir menn grætt mig á þessum tíma, og hvorugur var munstraður með sprautu, hníf eða laser, heldur einhverju allt öðru. Þetta voru snillingarnir Beethoven og Jussi Björling . . . . Og svo birtist hann Teddi minn Skúli í morgun og ég get sagt ykkur að ef ég hefði ekki setið á ganginum á "Ulleval", stærsta sjúkrahúsi í Evrópu, þá hefði ég farið að hágráta!

Maður bara stendur sig!

Elska ykkur öll.

Tímasetning og englaheimsókn

Þá er kominn tími á aðgerðina en hún verður kl. 7:30 í fyrramálið. Dísa er búin að tala við lækninn um að spara ekki deyfinguna og helst vill hún hafa þetta á þann veg að hann eigi að hnippa reglulega í hana til að minna hana á að anda.

Hún er eðlilega áhyggjufull og því væri afar gott að fá eina góða bænabylgju frá ykkur stuðningshópnum. Þið hafið haldið yfir henni verndarhendi sem mun örugglega duga vel á lokasprettinum.

Og þá er komið að englaheimsókn, en Theodór Skúli Sigurðsson kom í heimsókn í morgun til frænku sinnar ásamt vini sínum Birgi, sem er í sérnámi í Osló. Það urðu fagnaðarfundi þegar þau frændsystkinin hittust og það var strax byrjað ræða málið á læknisfræðilegum nótum því piltarnir vildu fá að vita allt um "keisið" eðli málsins samkvæmt. Ég hins vegar týndi þræðinum á sjöttu mínútu þegar latínuútskýringarnar tóku völdin.

Mikið afskaplega var notalegt að fá þessa heimsókn og við hjónin afar þakklát fyrir ræktarsemina. Já, það má eiginlega segja að þetta hafi verið himnasending og englaheimsókn.

Englamyndir má svo finna í albúminu

Ég mun senda færslu fljótlega eftir að aðgerðinni lýkur á morgun

Kæe kveðja,
Ingi

Erfið vika að baki

Það er ótrúlegt en satt að það sé vika frá því við komum hingað til Osló. Ekki vissum við þá hvað beið okkar, enda eins gott að svo var ekki. Almættið hlífir okkur við því að skyggnast fram í tímann.

En eins og þið vitið lítur allt vel út núna og frúin mín fékk fyrsta hárþvottinn í dag frá því daginn örlagaríka. Þar með lauk endanlega hágreiðslumeistaraferli mínum, en til þessa hef ég séð um hárgreiðslu frúarinnar, með misjöfnum árangri þó.

Eina mynd tók ég þegar hún krullaði hár sitt eftir þvottinn góða. Svo fylgir önnur en þar má sjá staðsetningu á skurðinum þó hann sé náttúrlega hulinn grisjum.

Við vorum nú hálfsmeik að senda þá mynd þar sem hún gæti hugsanlega verið aðeins á mörkunum. Við erum viss um að ef Playboy-kapparnir sjá hana mun ekki líða á löngu þar til Dísu verður boðið að sitja fyrir sem "centerfold" í því mikla menningarriti.

Það er nú kominn tími til að Hefner kallinn berji augum alvöru konu í stað þess að hrekjast á milli barma silikon-gellana sem hann þykist vera í slagtogi við.

Ef myndin prentast vel, (eins og þeir sögðu í blöðunum í gamla daga) þá má sjá að vinstra brjóstið er mjög marið og þetta mar nær áfram undir holhönd og niður á handlegg. Þetta sýnir e.t.v. betur en nokkuð annað þau átök sem áttu sér stað aðfararnótt fimmtudagsins.

Eitthvað ruglaðist ég í dögunum varðandi heimförina. Dagurinn er 3. september, en hann kemur upp á miðvikudegi en ekki þriðjudegi eins og ég hafði skrifað áður.

Dísin mín bað mig um að koma því áleiðis til Óla skans á Bessastöðum að hún vill ekki láta aka sér niður Skólavörðustíginn á heyvagni við heimkomuna þó hún sé mjög ánægð að strákarnir hennar fái slíkar trakteringar. Einnig að það eigi að krossfesta þá alla og þar með fái þjálfarinn eitthvað fyrir sinn snúð.

Mér finnst framkoma Dorritar til mikils sóma og ekki ónýtt fyrir strákana að fá nudd frá slíkri alþýðukonu, enda gift bóndanum á Bessastöðum. Og setning aldarinnar hlýtur að vera "Ísland er stórasta land í heimi". Maður bara vatnar gimsteinamúsum þegar maður heyrir þetta.

Glottið á eiginkonu minni var hins vegar ekki eins auðmjúkt. "Ja, hérna, ég hef alltaf sagt það að þessi kona er ###???"""%%%$$" sagði hún þegar ég var búinn að fara með frasann fyrir hana.

Lengi lifi lýðveldið.

Með kveðju frá skrásetjara.