Landsins gagn og nauðsynjar

Nú erum við hjónin farin að veita okkur þann munað að telja niður dagana þar til við förum heim. Allt lofar góðu fyri þá ferð, en gæta þarf sérstaklega að því að Dísa þreytist sem minnst í því ferðalagi öllu. Ég er búinn að gera ráðstafanir um að við fáum hjólastól þegar við komum út á Garemoen, enda byggingin mikil að umfangi.

Sama mun gilda þegar heim verður komið. Þar verður ekið með stæl um gangana.

Dísa svaf vel í nótt, borðaði morgunverð og ætlar nú að fá sér lúr. allt snýst um að gera undirbúninginn undir heimferðina sem þægilegastan. Þó við vitum bæði að þessi dagur verði erfiður, þá er hugsunin að komast heim öllum erfiðleikum yfirsterkari.

Skrásetjari mun nú eitthvað setja inn á morgun áður en þessum annálum líkur endanlega.

Heyrumst frekar á morgun.

Við hjónin áttum afskaplega ánægjulegan dag saman í gær og byrjuðum að lesa Innansveitarkroninu Laxness. Upphaflega ætlaði ég að lesa fáeina kafla en þegar upp var staðið vorum við komin inn í hálfa bókina.

Þetta er náttúrlega ótrúleg saga, stíllinn frábær og svo er þetta kraftaverkasaga um kirkjuna að Mosfelli sem stóð af sér allt niðurrif vegna þess að það var alltaf til a. m. k. einn maður sem ekki vildi láta rífa hana. Já, það er gott að lesa um kraftaverk þegar maður sjálfur hefur lifað eitt slíkt.

Nú er hún að kúra og síðan er planið að ganga út á stéttina fyrir utan hótelið á eftir. Hún var örlítið þreyttari í dag en í gær. Breytingarnar á umhverfi hafa tekið sinn toll eins og við mátti búast.

Eins og þið sjáið á myndinni sem ég tók þegar hún borðaði hádegisverð, á er skurðurinn allangur, eða frá hálsi niður á miðjan maga. Súez-skurðurinn verður nú hálfgerð smásmíði eftir að hafa séð þetta.

Óljós von undirritaðs að tekið hefði verið til hendi í konungshöllinni og dregið hefði verið úr siffonkjólakaupum reyndust á sandi byggðar. Ég var tilbúinn með bloggfærslu í gærmorgun en sú afturmjóa gafst upp á að koma henni yfir. Þá var plan B sett í gang sem er tölvupóstleiðin, en ekkert gekk þar heldur. Þá kom í ljós bilun í höfuðstöðvunum upp á Íslandi varðandi póstþjóninn okkar. Það tók lungað úr deginum að kippa því í liðinn og því var færsla gærdagsins óvenju seint á ferðinni.

Ég sendi svo allar myndir á sama tíma. Enn á eftir að skrifa bloggfærslur sem tengja saman allar myndirnar sem sendar voru í gær. Þær skila sér eftir hendinni.

Kveðja,
Ingi

PS.: Sérstakar kveðjur til Önnu Lindu fyrir dans og söng. Lokaatriðið í dansinum var mikilfenglegt.

Dagurinn í gær var mikill hamingjudagur og skiptist í raun í hamingju 1 og hamingju 2

HAMINGJA 1

Þegar ég kom til Dísu um eftirmiðdaginn í gær sagði hún mér að ákveðið hefði verið að útskrifa hana og hún væri klár að flytjast yfir á hótel. Hún var ánægð með þetta og að sjálfsögðu gilti það sama með mig. Ég stökk því yfir á hótel til að ná í nokkra hluti og kippti með í leiðinni hjólastól til að get ekið drottningunni minni með stæl til baka.

Ég hefði getað sleppt því.

Þegar hún var búin að kveðja alla innvirðulega sagðist hún nú ekki ætla að fara úr deildinni í hjólastól og því varð að samkomulagi að hún gengi fyrsta spölinn. Ekki þarf að orðlengja það að hún gekk alla leiðina og á tímabili var ég farinn að óttast að hún myndi keyra mig út úr byggingunni í hjólastól.

(Síðar í dag munu koma nokkrar myndir, m. a. af rallkappanum Arndísi keyrandi um á fjögurra gata spítthjólastól)

Klukkan sjö fórum við svo niður í matsal og snæddum þar. Eftir það má segja að þrekið hafi færst nær núllpunktinum. Hún var komin snemma í rúmið og svaf vel í nótt. Ég fór og náði í morgunverð fyrir hana sem hún borðaði með bestu lyst. Þegar þetta er skrifað er hún svifin inn í draumalandið.

HAMINGJA 2

er náttúrlega  útgáfa stórmyndarinnar "Dásamlega Dísa" sem mér barst ofan af Íslandi í gær. Ég var að vísu búinn að heyra af því frá leikstjóranum að von væri á myndinni með hraðpósti og beðinn um að snara póstmanninn um leið og hann kæmi í hús. Og allt gekk það eftir. Það var því með miklum spenningi að ég lét diskinn í Makkann. Og sjá. Myndin hófst eins og fyrir galdra.

Ég verð að segja ykkur eins og er að ég varð að breiða handþurrkur yfir lyklaborðið svo það rygðaði ekki því það komu fleiri en eitt tár í augnkrókana þegar ég horfði á myndina.

Þegar Dísa kom svo yfir á hótel var henni boðið í betri sæti og ég var búinn að taka frá handþurrkur fyrir hana. Enda er þetta fjögurra handþurrku mynd í bestu merkingu þess orðs og hún notaði þær allar.

Við hjónin vorum afar ánægð með frammistöðu leikaranna sem hver með sínum hætti túlkuðu þráðinn af snilld. Kjötbolluinnslag Sigurðar minnir mann t.d. á Orson Wells þegar honum tókst best upp.

En okkur finnst þó að þarna hafi ungur og upprennandi leikari unnið mikinn sigur.

Með einhverjum óskiljanlegum hætti tóst henni að túlka í einni setningu allt það sem ég og aðrir hafa verið að reyna að segja. Og gerði þetta án nokkurs hiks.

Þetta er að sjálfsögðu Sara Pálsdóttir, dóttir leikstjórans.

Leikstjóranum sjálfum ber að þakka sérstaklega, því ef hann hefði ekki haft trú á sögunni og handritinu, hefði myndin aldrei verið gerð. Ég hringdi í hann og þakkaði honum munnlega fyrir okkar hönd. Án þess að fara nánar út í það sannar þessi drengur enn og aftur, hvílíkur afburðmaður hann er.

Ykkur öllum sem tóku þátt, óendanlegar þakkir. Að fá þessa gjöf frá ykkur á þessum degi verður ekki til fjár metið.

Kveðja,
Ingi

PS.: Til ykkar sem ekki þekkja þá tók fjölskyldan okkar Arndísar megin sig til og gerði mynd þar sem allir sendu kveðjur, hver með sínum hætti. Þetta náði einnig til vinnufélaga Dísu.  Myndin var sett á disk að framleiðslu lokinni og send til okkar í einum grænum.

 
Nú er líða tekur á dag er allt með kyrrum kjörum hjá minni elskulegu konu. Henni líður vel, en viðurkennir að hún verði ekki róleg fyrr en komið er fram á miðjan dag á morgun. Ég er sama sinnis, en veit þó innst inni að stríðið er unnið.

Það var aðdáunarvert að sjá hvernig fólkið sem sá um aðgerðina kvaddi hana. Tómas strauk henni um kinn og hældi henni á hvert reipi. Skurðstofuhjúkrunarkonurnar struku henni og önnur þeirra, sem hefur verið okkur mikil stoð, kvaddi hana með sérstökum hætti eftir að við höfðum ekið henni saman inn á stofuna hennar. Hún tók um báðar hendurnar hennar og sagði við hana að hún væri búin að vera á þessu starfi í 30 ár og alltaf væri hún að læra eitthvað nýtt. Í dag hefði hún lært að sjúklingur getur verið erfiður (í óeiginlegri merkingu) þegar kemur að aðgerð, en á sama tíma sýnt ótrúlegan styrk meðan þau vinna verk sín.

"Ég mun ekki gleyma þér" sagði hún og faðmaði hana.

Ég hitti Tómas síðar um daginn og hann staðfesti að allt hefði gengið vel. Ákveðið hefur verið að hún yrði á spítalanum fram yfir helgi til að allt yrði algjörlega öruggt. Það gladdi Dísu og mig. Ég veit að hún vill hvergi annars staðar vera.

Eftir helgi skýrist svo hvað verður um heimfarardag.

Ég sendi þrjár mynd sem munu birtast eftir að þessi færsla er komin í loftið.

Ein af Dísu minni eftir að búið var að koma henni fyrir á stofunni eftir aðgerðina. Hún lumar á brosi til okkar þó dagurinn hafi verið erfiður.

Síðan mynd af Tómasi, þeim mikla snillingi sem framkvæmdi hjartaaðgerðirnar tvær. Á meðan á hjartaaðgerðinni stóð spurði Dísa:

"Tomas. In a scale of 1 to 10 how difficult is this operation" Og svarið var: "Around 6". Og stuttu seinna sagði hún:

"Thomas, this will be your masterpeace" Og hann svaraði af bragði: "Yes mam". Já einmitt. og þessar umræður voru í gangi á meðan hann var að þræða og festa.

Og síðasta myndin er náttúrlega dásamleg. Þarna er hún ástin mín, algjörlega ómótstæðileg hvenær sem er sólarhringsins.

Dagur er að kvöldi kominn. Eftir heimsóknina á eftir ætla ég að finna mér einhvern notalegan stað, fá mér kvöldverð, glas af víni, hugsa til hennar og ykkar allra og reyna að senda til baka eitthvað af þeim undursamlega vef sem þið hafið ofið í kringum okkur.

Kveðja,
Ingi.